Urodził się 21 czerwca 1928 roku w Baranowicach, w diecezji katowickiej. Przed wybuchem II wojny światowej ukończył cztery klasy polskiej szkoły powszechnej. W czasie okupacji pracował w zakładzie stolarskim. Po zakończeniu działań wojennych, przez 3 lata pracował zawodowo, działając w Stowarzyszeniu Sodalicji Mariańskiej.
W 1948 roku wstąpił do Małego Seminarium Duchownego Stowarzyszenia Apostolstwa Katolickiego /Księża Pallotyni/ w Chełmnie nad Wisłą. Po otrzymaniu świadectwa dojrzałości w tymże Seminarium w 1951 roku, został przyjęty do nowicjatu w Stowarzyszeniu Apostolstwa Katolickiego w Ząbkowicach Śląskich. Studia filozoficzno-teologiczne odbył w latach 1952-1958 w Wyższym Seminarium Duchownego w Ołtarzewie k. Warszawy. W 1957 roku przyjął święcenia kapłańskie z rąk kardynała Stefana Wyszyńskiego, Prymasa Polski. W latach 1958-1961 odbył specjalistyczne studia na Wydziale Prawa kanonicznego Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego, uzyskując licencjat i magisterium.
W latach 1961-1989 prowadził wykłady z zakresu prawa kanonicznego w Wyższym Seminarium Duchownym w Ołtarzewie. W 1962 roku został skierowany przez przełożonych do racy w Sekretariacie Episkopatu Polski, gdzie najpierw pełnił funkcję referenta, a od września 1968 roku Konferencja Plenarna Episkopatu powołała go na stanowiska kierownika Biura Prasowego Episkopatu Polski, którą to funkcję sprawował do 1993 r.
Od roku 1963 przez trzy lata był asystentem na katedrze prawa rzymskiego na ATK. W latach 1971-1973 prowadził rozmowy z władzami państwowymi związane z przygotowaniem ustawy o uwłaszczeniu Kościoła na Ziemiach Zachodnich i Północnych. Od tego czasu wspomagał Sekretarza Episkopatu w prowadzeniu rozmów z przedstawicielami władz państwowych w sprawach dotyczących stosunków między państwem i Kościołem.
Od 1974 roku z nominacji Papieża Pawła VI do 2000 r. był konsultorem Papieskiej Komisji Środków Społecznego Przekazu. Od listopada 1980 roku do 2004 r. był członkiem – sekretarzem Komisji Wspólnej przedstawicieli Rządu PRL i Episkopatu Polski. W 1983 roku został wybrany przez Konferencję Plenarną Episkopatu na sekretarza pomocniczego Konferencji Episkopatu Polski.
W 1987 roku wszedł w skład Komisji Mieszanej /złożonej z przedstawicieli Stolicy Apostolskiej i Episkopatu Polski/, której zadaniem było studiowanie problemów dotyczących nawiązania stosunków dyplomatycznych między Stolicą Apostolską i PRL. W tym samym roku wybrany został na członka Zespołu Redakcyjnego przy Komisji Wspólnej, którego zadaniem było opracowanie projektu konwencji pomiędzy PRL a Stolica Apostolską oraz projektu ustawy a stosunku państwa do Kościoła katolickiego.
W marcu 1987 roku Konferencja Plenarna Episkopatu Polski wybrała go na zastępcę Sekretarza Episkopatu. Był wiceprzewodniczącym Komisji Episkopatu do spraw Środków Społecznego Przekazu i członkiem Komisji Episkopatu do spraw wydawnictw katolickich oraz asystentem kościelnym w Kościelnym Komitecie Rolniczym i Fundacji Wspomagającej Zaopatrzenie Wsi w Wodę. W latach 1988 i 1989 z ramienia Kościoła uczestniczył w rozmowach „Okrągłego stołu”.
8 września 1989 roku został mianowany przez papieża Jana Pawła II biskupem pomocniczym diecezji siedleckiej. 9 grudnia 1989 roku przyjął święcenia biskupie w katedrze siedleckiej. 25 marca 1992 roku, Papież Jan Paweł II mianował biskupa Alojzego Orszulika pierwszym biskupem łowickim.
Honorowy obywatel Łowicza, Królewskiego Miasta Łęczycy i miasta Wiskitki.
Zmarł 21 lutego 2019
